روزى لرد ویشنو در غار عمیقى در کوه دورافتاده‏اى با شاگردش نشسته و مشغول مراقبه بود.
پس از اتمام مراقبه، شاگردش به قدرى تحت تأثیر قرار گرفته بود که خود را به پاى ویشنو انداخت
و از او خواست که او را قابل دانسته و به عنوان قدرشناسى به او اجازه دهد که به استادش خدمت کند.
ویشنو با لبخند سرش را تکان داد و گفت: "مشکل‏ترین کار براى تو این است که بخواهى با عمل،
تلافى چیزى را بکنى که من آن را رایگان به تو داده‏ام".
شاگرد به او گفت: "خواهش مى‏کنم استاد! اجازه دهید که افتخار خدمت به شما را داشته باشم".
ویشنو موافقت کرد و گفت: "من یک لیوان آب سردِ گوارا مى‏خواهم".
شاگرد گفت: "الساعه استاد".
و در حالى که از کوه سرازیر مى‏شد، با شادى آواز مى‏خواند.
پس از مدتى به خانه‏ى کوچکى که در کنار دره‏ى زیبایى قرار داشت رسید.
ضربه‏اى به در زد و گفت: "ممکن است یک پیاله آب سرد براى استادم بدهید؟
ما سانیاس‏هاى آواره‏اى هستیم که در روى این زمین خانه‏اى نداریم".
دخترى شگفت‏زده در حالى که نگاه ستایش‏آمیزش را از او پنهان نمى‏کرد
به آرامى به او پاسخ داد و زیرلب گفت:
"آه... تو باید همان کسى باشى که به آن مرد مقدس که در بالاى کوه‏هاى دوردست زندگى مى‏کند، خدمت مى‏کنى.
آقاى محترم ممکن است به خانه من آمده و آن را متبرک کنید".
او پاسخ داد: "این گستاخى مرا ببخشید ولى من عجله دارم و باید فوراً با آب به نزد استادم بازگردم".
"البته او از این‏که شما خانه‏ى مرا برکت دهید ناراحت نمى‏شود،
زیرا او مرد مقدس بزرگى است و شما به عنوان شاگرد او موظف و ملزم هستید
به کسانى که شانس کمترى دارند، کمک کنید".
و دوباره تکرار کرد: "لطفاً فقط خانه‏ى محقر مرا متبرک کنید.
این باعث افتخار من است که مى‏توانم از طریق شما به خداوند خدمت کنم".
داستان بدین ترتیب ادامه یافت.
او به نرمى پذیرفت که وارد خانه شده و آن را متبرک سازد.
پس از آن هنگام شام فرارسید و او متقاعد گشت که آن‏جا بماند و با شرکت در شام غذا را نیز برکت دهد. از آن‏جایى که بسیار دیر شده بود و تا کوه نیز فاصله زیادى بود و در تاریکى شب
ممکن بود که آب به زمین بریزد، موافقت کرد که شب را در آن‏جا بماند و صبح زود به سوى کوه حرکت کند. اما به هنگام صبح متوجه شد که گاوها ناراحت هستند و با خود گفت اگر او مى‏توانست
فقط همین یک بار به آن دختر در دوشیدن شیر کمک کند بسیار خوب مى‏شد،
زیرا از نظر لرد کریشنا گاو حیوان مقدسى است و نباید در رنج و عذاب باشد.
روزها تبدیل به هفته‏ها شد و او هنوز در آن‏جا مانده بود.
آن‏ها با یکدیگر ازدواج کردند و صاحب فرزندان زیادى شدند.
او بر روى زمین خوب کار مى‏کرد و در نتیجه محصول فراوانى نیز به دست مى‏آورد.
او زمین بیشتری‏ خرید و به زودى آن‏ها را به زیر کشت برد.
همسایگانش براى مشورت و دریافت کمک، به نزد او مى‏آمدند و او به طور رایگان به آن‏ها کمک مى‏کرد.
خانواده ثروتمندى شدند و با کوشش او معابدى ساخته شد.
مدارس و بیمارستان‏ها جایگزین جنگل شدند. و آن دره جواهرى بر روى زمین شد. نظم و هماهنگى بر زمین‏هاى بایر و غیرقابل کشت حکمفرما شد.
وقتى خبر صلح و آرامش و ثروتى که در آن سرزمین وجود داشت به گوش مردم رسید،
جمعیت زیادى به آن‏جا روى آوردند.
در آن‏جا خبرى از فقر و بیمارى نبود و مردان به هنگام کار در مدح و ستایش خداوند آواز مى‏خواندند.
او شاهد رشد فرزندانش بود و از این‏که آن‏ها به او تعلق داشتند خوشحال بود.
روزى به هنگام پیرى، همان‏طور که روى تپه کوچکى در مقابل دره ایستاده بود،
راجع به آنچه که از زمان ورودش به دره اتفاق افتاده بود فکر مى‏کرد.
تا جایى که چشم کار مى‏کرد مزرعه‏هایى بود سرشار از ثروت و وفور نعمت
و او از این وضع احساس رضایت مى‏کرد.

ناگهان موج عظیمى از جزر و مد در برابر دیدگانش تمام دره را دربرگرفت
و در یک لحظه همه چیز از دست رفت.
همسر، فرزندان، مزارع، مدارس، همسایگان، همه از میان رفتند.
او گیج و حیران به مردم که در برابر دیدگانش از بین مى‏رفتند خیره شده بود.

و سپس او ویشنو را دید که در سطح آب ایستاده است و با لبخندى تلخ به او مى‏نگرد
و مى‏گوید،

"من هنوز منتظر آب هستم".

و این داستان زندگى انسان است...