مهربانا!

جان مرا آنگونه آرام کن تا آنجا که بی مهری است

عشق بورزم آنجا که تقصیر وکوتاهی است ببخشایم

وآنجا که نومیدی است به نور امید زنده نگهدارم.

پس مرا ایمانی عطا فرما که تردیدها را با یقین

استوار گردانم و اندوه را با شادمانی تباه سازم

که این است زندگی شکیبایان مصلحت.